1- شهر های ایران در زمان رضاخان حدوداً 80 سال قدمت داشته اند.
2- 80 درصد مردم ایران در آن زمان عشایر و روستایی و بشدت فقیر بوده اند
3- در زمان انقلاب 57 نیز 60 درصد مردم ایران عشایر و روستایی بوده اند
4- گسترش شهرنشینی در ایران بعد از انقلاب و بخصوص بعد در دو دهه و نیم بعد از پایان جنگ ایران و عراق رخ داده است.
5- نتیجه این که:
الف- پدیده شهرنشینی در ایران پدیده ای بسیار جوان است
ب- از مردم تازه شهرنشین شده انتظار داشتن مطالبات مدنی و دمکراتیک و ... غیر منطقی و غیر واقع بینیانه است. خب حاکمان چنین جامعه ای هم که کسانی هستند از بین هیم توده های مردم تازه شهرنشین شده!
ج- بنابراین همانگونه که چرچیل در اجلاس تهران در سال 1320 گفته بوده است برای برقراری جکومت جمهوری در ایران 200 سال زمان نیاز هست
د- از این دویست سال حدود 80 سال گذشته و 120 سال دیگر باقی مانده است
و- در طی راه برای رسیدن به حکومت قانون و دمکراسی همین به اصطلاح انتخاباتی که در این دوره انجام می شود هم غنیمت و در واقع مشق دمکراسی برای آماده شدن جامعه برای پذیرش تدریجی حکومت قانون است.
نتیجه منطقی:
به کسانی که برای برقراری حکومت قانون در ایران عجله دارند توصیه می کنم اول به سابقه مدنیت و سابقه شهرنشینی دراین کشور توجه کنند، خواهند فهمید که خاستشان غیر منطقی است. باید حالا حالا ها صبور بود. البته که عمر ما کفاف نخواهد داد ولی باید در این راه حرکت نمود.